தாரண புத்தாண்டு வாழ்த்துக்கள்
கடந்த பத்து நாட்களில் வலைப்பதிவுகளிலும், யாஹ¤ குழுமங்களிலும், இணைய அரட்டைகளிலும், தனி மடல்களிலும், பின்னூட்டங்களிலும் என்ன என்ன நடந்தது என்று யாராவது பத்து வரிகளுக்கு மிகாமல் விளக்கி சொன்னால் சந்தோஷப்படுவேன்.
சென்னை யில் கண்டவற்றையும், ஊர் சுற்றியதில் மனத்தில் நின்றதையும்
பூனை வால் கொண்டை
'என்' சென்னை பிடிக்கவில்லை
நான் வாங்கிய இலக்கியம்
நான் வாங்கிய புத்தகங்கள்
நான் பார்த்த தொலைகாட்சி
நான் ரசித்த டிவி நிகழ்ச்சிகள்
துறவறம் மேற்கொள்ளும் சிறுவனை மையமாக வைத்து பின்னப்பட்ட பெயர் தெரியாத டிடி மலையாளப் படம்
க்வாண்டம் சங்கர்
க்ருபா சங்கர்
நாகூர் ரூமியின் சிரிப்பு வெடிகள்
கிழக்கு பதிப்பகத்தின் புதுத்தகங்கள்
சி·பி ராயரின் காடு விமர்சனம்
தமிழ் என்ன ஆகும் ஜோசியங்கள் குறித்து கவலைப்படாமல் தமிழ் பயிலும் சென்னைவாசிகள்
தமிழ் விஞ்ஞானம் என்பது முரண்தொடையா? முதியோர் கல்வி திட்டமா? கல்வெட்டுக்கு செல்லத்தக்கதா?
Disclaimers & Hidden Texts vs. Sub-text & Understanding the Unwritten
நேசமுடன் - மடல் இதழ்
பிரிட்டிஷ் ஏர்வேஸ¤ம் லு·ப்தான்சாவும் - எது எதற்கு ஏற்றது
இந்தியர்களுக்குப் பொறுமையின்மை அதிகமா? துணிச்சல் கம்மியா?
என்று நிறைய எழுத ஆசை.
கொஞ்சம் நிறைய படித்துவிட்டு மீண்டு வருகிறேன். அதற்கு முன் முதல் பத்தியின் வேண்டுகோளை யாராவது நிறைவேற்ற வேண்டும்!
அது வரை என் நண்பனின் பதிவு ஒன்று:
The Little Park
This evening we had a good game of badminton, a sumptuous pizza dinner and a gala time with pals. I had stuffed myself so much that I needed a stroll. So I accompanied two pretty friends to some shopping and reluctantly agreed to roam with them in the pleasant evening breeze. We were having a nice time and that's when we stumbled upon the cruel reality of modern life. A familiar landmark had vanished in a whiff. It was a tiny beautiful park with colorful flowers, with dark shrubs housing chirping birds and scurrying squirrels, small trees hiding romantic benches. Set right in the middle of a commercial area crowded with high rises, it was like an oasis in a concrete desert. And suddenly it was obliterated and laid barren with tile flooring. We all felt very sad. Of course we could hardly control its destiny that was reality and we collectively moaned its extinction.
That in a way ironically reflected my own little experience in life. The stroll brought back sweet memories of my first romance. It was exactly this road we used to walk around calmly. On a rainy autumn night we huddled together in the same park bench and discussed our fortunes. She sobbed on my shoulders and begged me to fly her away to a brand new world. I tried to talk sense into her, showed her the reality of the life that lay in front. Back then, she would not agree, she wanted me heart and soul or so I was told. And I was truthful in my counseling which seems a bit foolish in retrospect.
Well call it a quirk turn of fate or a cruel discovery of reality, Few months since then reality dawned on her and she dumped me for better things or so it seemed. She liked to label our brief sweet romance as an illusion that she would at best forget. It hurt me very deep, like an arrow piercing my heart but I wore a smile and let her free. I knew she was forced to lie to herself and to me.
While on one hand I felt like a true friend/philosopher egging her on to a bright future, guiding her to a better life, on the other I was also this mortal secretly yearning for her. I still miss her spriteliness, the natural sparks that flew when we met, the calmness when we lay embraced in each other's arms.
We were truly innocently happy like free birds on the horizon.
I am indeed lovelorn and frankly cannot get the same wonderful feeling from anyone else. Now that she has supposedly chosen her path and distanced herself completely, am resigned to accept reality - kicking and screaming. In a way am glad that she made up her mind and am content that she is now happy with someone else somewhere.
At times the overwhelming feeling of sacrificing my selfishness to her seems to calm my grief. At times those splendid romantic feelings rush to enslave my mind making me want to carry her away in my arms. And I live helplessly in this ambivalence of satiation and despair.
It seems wacky, they had to destroy parks to construct businesses to improve the economy, now who does not want a better economy ?
Nevetheless the park now seems immortal in my mind, as I earnestly hope, inspite of all her pretence, that she does miss me somewhere deep inside her, that she does cherish those pleasant days, that some part of her longs for me forever.
And I wish they re-create that little park. Will they ?
My friends dropped me off near my destination and I trode along.
Venkat V
கருத்துரையிடுக